• Chiński Jedwabny Szlak to powolna erozja rosyjskiej doktryny bliskiej zagranicy, która obowiązuje od czasów sowieckich. W swojej ostatniej wersji, stworzonej na potrzeby Federacji Rosyjskiej, oznaczała ona uznanie krajów postsowieckich (z wyłączeniem Państw Bałtyckich) za strefę wyłącznych wpływów mocarstwowych Moskwy. Zgodnie z tą doktryną Rosja prowadziła wojnę w 2008 roku z Gruzją i w 2013 z Ukrainą. Dziś jednak zmuszona jest tolerować wpływy Pekinu w postsowieckich państwach Azji Centralnej.

• Do wojny obronnej z Rosją Ukraina przystępowała rozbrojona, z niedużą, źle uzbrojoną, skorumpowaną i zdemoralizowaną armią.
• Siły Zbrojne były przez ponad 20 lat traktowane przez kolejne ekipy rządzące po macoszemu, a nawet demontowane. Proces ten był szczególnie szybki za rządów Wiktora Janukowycza.

Minął już ponad rok, od kiedy w Europie toczy się wojna. Jakkolwiek Władimir Putin, który ją rozpętał nie może być jeszcze pewny jej ostatecznego wyniku to w jednym aspekcie już wygrał. Jednym z założeń Moskwy było bowiem to, iż Zachód nie znajdzie w sobie siły, by w sposób zdecydowany przeciwstawić się rosyjskiej agresji. Jednym z założeń było, że Zachód przymknie oko, albo w każdym razie nawet widząc co się dzieje, będzie udawał, że reaguje. I oto nawet Polacy już się do wojny na Ukrainie przyzwyczaili.

• Politycy niemieccy otwarcie nawiązują do spuścizny kanclerza Ottona von Bismarcka. I nie ma w tym przypadku, albowiem pozimnowojenna rzeczywistość międzynarodowa zbliża się do zasad rządzących dziewiętnastowiecznym „koncertem mocarstw”.

• Ukraina w ciągu ostatniego roku znacząco wzmocniła swoje bezpieczeństwo energetyczne. Zmniejsza się uzależnienie od dostaw gazu z Rosji, zwiększają się dostawy z UE, spada krajowa konsumpcja gazu, ruszyły wewnętrzne reformy sektora gazowego.

• Brak kompromisu jest istotną cechą polityki polskiej, która przez to staje się sztuką niemożliwego. Charakteryzuje on okres rządów PO i PIS.